- O, jeszcze jeden tron – powiedziała Misia, kiedy weszliśmy do kolejnej sali, szukając drogi wyjścia. 

- To jest ta druga sala tronowa, o której wam mówiłem kilka minut temu, czyli Dawna Sala Audiencjonalna. Jest, jak widać, dużo większa, ale chyba trochę mniej reprezentacyjna, jak ta, którą już poznaliście. Nie ma tutaj tyle złota, co w tamtej mniejszej, późniejszej. 

- Tam złoto aż kłuło w oczy – potwierdził Poldek, wprowadzając mnie w zdumienie swoją elokwencją. 

- Ten tron jest też taki pół na pół? – zaciekawiła się Miśka. 

- Tak. Tylko fotel jest autentyczny. Należał do króla Stanisława Augusta, a można to poznać po rzeźbionych symbolach na oparciu. Co tam widać? 

- No, jest Sprawiedliwość z wagą i mieczem – zaczęła Misia, a Poldek dokończył – I Pokój z liściem lau… palmowym. 

- A między nimi jest kar-ton… - Misia spojrzała na mnie niepewnie. I słusznie. 

- Kartusz – poprawiłem ją. 

- Kartusz z orłami królestwa i litewską Pogonią… 

- I Ciołkiem Poniatowskich w samym środku – przerwał jej Poldek. 

- Brawo. Dużo zapamiętaliście!

- A ci ludzie na portretach? Kto to jest? 

- To rodzice króla. Po prawej jego ojciec, Stanisław Poniatowski, wojewoda mazowiecki i kasztelan krakowski, a po lewej jego matka, Konstancja z Czartoryskich Poniatowska. Oba portrety namalował nadworny malarz Marcello Bacciarelli. Po śmierci króla zapodziały się gdzieś w zawierusze historii i odnaleziono je przypadkiem w magazynach muzeum w Wersalu. Były tam przechowywane jako bezimienne płótna. Francuzi nie znali ani nazwiska malarza, ani osób na nich przedstawionych. Podobno zidentyfikował je jeden z profesorów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. 

- I przywiózł do Warszawy? 

- Jak mógł przywieźć do Warszawy, przecież to własność muzeum wersalskiego. Faktem jest natomiast, że dyrekcja naszego Zamku chciał odkupić te obrazy. Niestety, we wszystkich liczących się muzeach na świecie przestrzegana jest zasada, że to co raz wpisano do muzealnego rejestru, nie może być z niego wykreślone. 

- To jakim cudem tutaj wiszą? 

- Dzięki współpracy między muzeami. Nie można niczego sprzedać, ale można wypożyczyć. I oba nasze muzea wymieniły się na jakiś czas obrazami. Do Warszawy przyjechały portrety państwa Poniatowskich, a w zamian w Wersalu zawisły obrazy ze zbiorów zamkowych. 

- To może być tak, że jak przyjdziemy następnym razem, to ich już nie będzie, bo wrócą do Francji? 

- Nie sądzę, żeby wróciły tam tak szybko. Takie umowy mogą być są podpisywane na wiele nawet lat. Gdyby zbliżał się termin wygaśnięcia, to byśmy coś już o tym pewnie słyszeli. Dlatego mam nadzieję, że następnym razem też ich tutaj zobaczysz. 

- Chyba że Poldek przyjdzie tu następnym razem dopiero jako ojciec ze swoimi dziećmi – roześmiała się Miśka. Poldek ją zignorował.

- Historyczne, biblijne, symboliczne… Spójrzcie na tego siłacza z długimi włosami walczącego ze lwem, to biblijny Samson, postać ze Starego Testamentu. Ten obraz symbolizuje „Siłę”. Nad drugimi drzwiami, obok, przedstawiony jest Aleksander Macedoński, największy wódz w dziejach ludzkości. Młody wojownik słucha swojego nauczyciela, którym był słynny grecki filozof Arystoteles. Po drugiej stronie sali… 

Dzieci odwróciły się na pięcie i przeniosły wzrok na przeciwległą ścianę. 

- Nad drzwiami, przez które tutaj weszliśmy jest obraz przedstawiający… 

- Sprawiedliwość – rozległ się zgodny chórek bliźniaków. 

- A nad czwartymi drzwiami… 

- Pochwała rodziny? – zaryzykowała swoją opinię Misia. 

- Nie, przypatrzcie się temu przedmiotowi, który trzyma w ręku chłopczyk. To nie jest zwykła lampa, tylko kadzielnica, czyli mamy do czynienia z religią. 

- A po co te wszystkie symbole? 

- One pokazują, jaki powinien być dobry władca: silny i odważny jak Samson, mądry i roztropny jak Aleksander Macedoński, a ponadto sprawiedliwy i religijny.

- O, Turek, wielbłąd, jakiś malarz… 

- Ten plafon jest również pełen symboli, mówiących nam o królestwie, które rozkwita pod rządami dobrego władcy. Dzięki niemu kraj jest bogaty, co przedstawiają kłosy (w tamtych czasach bogactwo narodu opierało się na rolnictwie) oraz człowiek w turbanie i wielbłąd, oznaczający kontakty handlowe z zagranicą. A kiedy kraj jest bogaty, to i sztuka i nauka są w rozkwicie. Dlatego przedstawiony jest też malarz, jest rzeźbiarz i mędrzec z globusem. Podobnie jak w Sali Balowej i Sali Rycerskiej, czy w Pokoju Marmurowym, dekoracja w Sali Tronowej gloryfikuje króla oraz jego panowanie. 

- Propaganda – skrzywił się Poldek. 

- Oczywiście – trudno było się z nim nie zgodzić. – Czy pamiętacie, jak się nazywał królewski zegarmistrz? 

- Franciszek – rzuciła Miśka. 

- A dalej? 

- Gu… Gu… 

- Poldek przestań gaworzyć! 

- To sama powiedz, jak jesteś taka mądra. 

- Gu… 

- No właśnie, Gu… - brat spojrzał na nią z politowaniem. 

- Gugenmus – westchnąłem, słysząc ich kłótnię. – Franciszek Gugenmus. Jest on twórcą mechanizmu zegara znajdującego się też w tej sali. 

Bliźniaki rozglądały się dokoła, szukając czegoś podobnego do typowego chronometru. W pewnym momencie, wzrok obojga zatrzymał się na starej amforze z przyczepionym do niej wężem.

- Wąż pewnie pokazuje godzinę. 

- Widzę, że już jesteście wybitnymi specjalistami. 

- Wiadomo. Mamy dobrego nauczyciela – podlizywała się Miśka. 

- A ja mam wspaniałych uczniów – odwdzięczyłem się jej z uśmiechem. 

I tak komplementując się nawzajem, skierowaliśmy się ku kolejnym drzwiom.